Jouw verhaal centraal
| Met flinke pas en stralend oog - vrijdag 11 juli 2014 |
| Als kind kon ik er enorm van genieten om met flinke pas door de bossen rond Breda te lopen, luidkeels zingend over de paden op en de lanen in. De wereld lag voor me open, ik verbeeldde me dat zich achter iedere struik een hertenjong verstopte, en mijn wandeling was niet compleet als ik me niet minstens in 1 goeie klimboom had gehesen om me te verbeelden dat het het kraaiennest van een zeilschip was. Een paar weken geleden zag ik mezelf in een winkelruit aan komen lopen. Ik zag een energieke vrouw die stevig doorstappend op weg was en vrolijk om zich heen keek. In dit geval gaf ik mezelf maar eens een opgewekte knipoog: altijd leuk om zo'n enthousiast mens tegen te komen! Erover doordenkend realiseerde ik me dat mijn oude "managerstempo" weer actief was geworden. In mijn drukke jaren als manager hoorde men mij vaak al aan komen lopen door het straffe tempo waarin ik liep. Zelf vond ik dat allemaal wel meevallen, maar met hoge hakken op een stenen vloer, ja, daar hoorde je me wel aan komen. Dat waren de jaren dat ik als enthousiaste manager tientallen ballen tegelijk in de lucht hield: op mijn werk, in het verenigingsleven, thuis met mijn gezin: ik was een kei in het plannen, het even snel iets tussendoor doen en dan weer door naar de andere dringende zaak die door mij geregeld moest worden, en langzamerhand werd ik er zeer bedreven in om op de automatische piloot door te stomen. Ik weet nog de dag dat ik me tijdens een wandeling met mijn baas in een klein stadsparkje realiseerde dat ik nooit meer genoot van gewoon even buiten zijn en voelde ik ineens mijn lijf weer: wat zat mijn adem hoog, wat deed mijn buik eigenlijk pijn, en wat had ik een last van mijn armen. De ferme pas was veranderd in een gejaagd tempo, het stralende oog keek verbeten om zich heen om niet ergens tegenaan te botsen. En ik besloot om niet op deze manier door te gaan: ik wilde weer mijn oude enthousiaste zelf terug, nog steeds bedreven in het regelen van dingen, maar niet meer zoveel tegelijk. De afgelopen jaren ben ik wat bedachtzamer geworden. Het ontwikkelen van mijn rol als coach vroeg veel energie, denkwerk, stiltewerk, niet alleen achter mijn bureau, maar ook als ik onderweg was. Mijn tempo lag een stuk lager dan tijdens mijn drukke managersjaren, wat hoorde bij het zoeken naar iedere keer weer de goede richting op mijn pad. En ja: ik voelde me daar soms ongemakkelijk en ongedurig bij! Mijn managersbloed kookte meermaals om weer eens dingen te gaan regelen, een ei dat ik gelukkig in het verenigingsleven nog volop kwijt kon. Maar voor mijn werk vond ik steeds meer focus op het bereiken van mijn doel: leuk werk creëren, waarin ik mijn talenten kwijt kan, en iets kan betekenen voor de maatschappij. En kijk: mijn oude elan is weer terug. Regelmatig zie ik een krachtdadige vrouw op me af komen in een winkelruit of een spiegel: met ferme pas en stralend oog, energiek en doelgericht op weg naar weer een nieuwe klus, een nieuwe afspraak, maar ook genietend met de familie en vrienden. De paden op, de lanen in! |
|
